Πρωτότυπα Δώρα για τη Γιορτή της Μητέρας

Ποιήματα για τη Γιορτή της Μητέρας

Ως αιώνια σύμβολο δύναμης και αγάπης, η φιγούρα της μητέρας έχει υπάρξει μούσα πολλών ανθρώπων των γραμμάτων και μη που θέλησαν να αποδώσουν φόρο τιμής με το έργο τους στις ξεχωριστές αυτές γυναίκες, δημιουργούς της ίδιας της ζωής.

Μερικά εκπληκτικά και συγκινητικά ποιήματα που αναφέρονται στη μητέρα είναι:

• Aλέξανδρος Παπαδιαμάντης: Προς την μητέρα μου (1873)

Μάννα μου, ἐγώ ᾽μαι τ᾽ ἄμοιρο, τὸ σκοτεινὸ τρυγόνι 
ὁποὺ τὸ δέρνει ὁ ἄνεμος, βροχὴ ποὺ τὸ πληγώνει. 
Τὸ δόλιο! ὅπου κι ἂν στραφεῖ κι ἀπ᾽  ὅπου κι ἂν περάσει,
δὲ βρίσκει πέτρα νὰ σταθεῖ κλωνάρι νὰ πλαγιάσει.

Ἐγὼ βαρκούλα μοναχή, βαρκούλ᾽ ἀποδαρμένη
μέσα σὲ πέλαγο ἀνοιχτό, σὲ θάλασσ᾽  ἀφρισμένη, 
παλαίβω μὲ τὰ κύματα χωρὶς πανί, τιμόνι 
κι ἄλλη δὲν ἔχω ἄγκουρα πλὴν τὴν εὐχή σου μόνη.

Στὴν ἀγκαλιά σου τὴ γλυκειά, μανούλα μου, ν᾽  ἀράξω 
μὲς στὸ βαθὺ τὸ πέλαγο αὐτὸ πριχοῦ βουλιάξω.

Μανούλα μου, ἤθελα νὰ πάω, νὰ φύγω, νὰ μισέψω 
τοῦ ριζικοῦ μου ἀπὸ μακρυὰ τὴ θύρα ν᾽  ἀγναντέψω. 
Στὸ θλιβερὸ βασίλειο τῆς Μοίρας νὰ πατήσω 
κι ἐκεῖ νὰ βρῶ τὴ μοίρα μου καὶ νὰ τὴν ἐρωτήσω.

Νὰ τῆς εἰπῶ: εἶναι πολλά, σκληρὰ τὰ βασανά μου 
ὡσὰν τὸ δίχτυ ποὺ σφαλνᾶ θάλασσα, φύκια κι ἄμμο 
εἶναι κι ἡ τύχη μου σκληρή, σὰν τὴv ψυχὴ τὴ µαύρη 
π᾽ ἀρνήθηκε τὴν Παναγιὰ κι ὁ πόλεος δὲν θά ᾽βρει.

Κι ἐκείνη μ᾽  ἀποκρίθηκε κι ἐκείνη ἀπελογήθη: 
Ἦτον ἀνήλιαστη, ἄτυχε, ἡ μέρα ποὺ  γεννήθης 
ἄλλοι ἐπῆραν τὸν ἀνθὸ καὶ σὺ τὴ ρίζα πῆρες 
ὄντας σὲ ἒπλασ᾽ ὁ Θεὸς δὲν εἶχε ἄλλες μοῖρες.

• Γεώργιος Βιζυηνός: Η μητέρα

Πώς να πειράξω τη μητέρα
να κάμω εγώ να λυπηθεί,
που όλη νύχτα κι όλη μέρα
για το καλό μου προσπαθεί;

Πώς ν’ αρνηθώ ή ν ‘ αναβάλω
ό,τι ορίζει κι απαιτεί,
αφού στη γη δεν έχω άλλο
κανένα φίλο σαν αυτή;

Αυτή στα στήθη τα γλυκά της
με είχε βρέφος απαλό,
με κάθιζε στα γόνατά της
και μ’ έμαθε να ομιλώ.

Αυτή με τρέφει και με ντύνει
όλο το χρόνο που γυρνά,
και δίπλα στη μικρή μου κλίνη,
σαν αρρωστήσω ξαγρυπνά.

Αυτή σαν πέσω και χτυπήσω
φιλά να γειάνει την πληγή.
Αυτή, τι πρέπει να αφήσω
και τι να κάμω μ’΄οδηγεί.

Πώς το λοιπόν τέτοια μητέρα
να κάμω εγώ να λυπηθεί,
που όλη νύχτα κι όλη μέρα
για το καλό μου προσπαθεί;

• Ιωάννα Αθανασιάδου – Μητέρα

Μητέρα, αγιόκλημα γλυκό της ψυχής μας!
Τα μάτια σου θάλασσες της σιωπής,
τα σύνορά σου στην αγκάλη του Θεού,
οι φτερούγες σου από αίμα της καρδιάς και δάκρυ.
Τα όνειρά σου εμείς,
το τραγούδι σου εμείς,
ο πόνος σου εμείς.
Ξορκίζεις τις μαύρες σκιές της ζωής μας,
φοράς τα φτερά των χερουβείμ και ψιθυρίζεις προσευχές.
«Αφήστε τους αγγέλους να ξεκουραστούν!
Μην τους ξυπνάτε!» μας λες.
«Θα ξαγρυπνήσω εγώ στο προσκεφάλι σας».
Και μεις ακούμε τις ψαλμωδίες της πλάσης.
«Μην πονάτε, θα πάρω εγώ τον πόνο σας!» μας λες.
Και κλείνουν μεμιάς οι πληγές μας.
«Να χαμογελάτε στον καιρό της τρικυμίας, κρατώ γερά το τιμόνι!» μας λες.
Και μεις περνούμε χαμογελαστοί κι ανίδεοι
απ’ τη Σκύλλα και τη Χάρυβδη του πελάγου μας.
Μητέρα, απεραντοσύνη του ήλιου
και σταυρός ολόλευκος στον ορίζοντα.
Άγια μορφή των χρόνων μας και καντήλι της Παναγιάς μας.
Φυλαχτό στο στήθος μας,
σ’ αγαπούμε,
εμείς οι ευλογημένοι σου.

• Μαρία Βούλγαρη – Στη μητέρα μου

Ευωδιάζει η ζωή μου από σένα μάνα! Είσαι τα πάντα μέσα στο πεπερασμένο της ύπαρξης. Είσαι ζεστή αγκαλιά, στοργή, τρυφερότητα. Είσαι νοιάξιμο, φροντίδα, ουρανός καθαρός, αγάπη ανυπέρβλητη που φωτίζει το δρόμο μου.

Από τα άλφα μέχρι το ωμέγα όλα τα γράμματα φωνάζουν το όνομά σου.

Είσαι η Αλήθεια σε κάθε Βήμα μου πάνω στη Γη. Το πιο πολύτιμο Δώρο που γέννησαν οι Εποχές. Η Ζωή που πήρε τον Ήλιο Θείο όνειρο στα χέρια της. Είσαι το «Ίπταμαι» της πιο γλυκιάς Κορυφής που ακούει στη Λέξη Μοναδικότητα.

Σε σένα βρίσκω όλα τα Νοήματα που ψάχνω γιατί είσαι η Ξαστεριά στην Ομορφιά της γέννησης. Είσαι το Παντοντινό και ξεχωριστό Ρόδο της Συμπόνιας. Είσαι Ταξίδι που Υφαίνει μέσα του με Φως τα πιο όμορφα Χρώματα. Ισορροπεί η Ψυχή μου μαζί σου γιατί είσαι η Ωδή στη συνέχεια του κόσμου.

• Γιώργος Γιακουμινάκης – Μάνα και μόνο μάνα

Ποιος φάρος σε ξερόβραχο στη μέση του πελάγου
για μια ζωή ακλόνητα σαν άγγελος προστάτης
στέκετ’ εκεί καρτερικά για να σε προφυλάξει
όταν φουρτούνες σε χτυπούν, κύματα μανιασμένα;
Ποιας όασης δροσοπηγή στη μέση της ερήμου
έχει το γάργαρο νερό που θα σε ξεδιψάσει
όταν της ζήσης οι φωτιές στου πόνου το καμίνι
λαβωματιές αγιάτρευτες παιδεύουν το κορμί σου;
Ποιο είναι το απάνεμο λιμάνι όλου του κόσμου
που νοσταλγείς κάθε φορά καραβοτσακισμένος
ν’ αράξεις να ξεκουραστείς να βρεις στοργή κι αγάπη;
Ποιας σκέπης ίσκιος άγρυπνα στης μοναξιάς τις στράτες
σ’ ακολουθεί κι αόρατο απάνω σου απλώνει
δίχτυ με χίλιες δυο ευχές και προσευχές φτιαγμένο
να σε φυλάει απ’ τα δεινά του κόσμου την κακία;
Μην ψάχνεις μην κουράζεσαι και μην αναρωτιέσαι.
Της μάνας σου η αγκαλιά τ’ αγνά αισθήματά της
είναι ο βράχος, η πηγή τ’ απάνεμο λιμάνι.
Είναι τ’ αραχνοΰφαντο το δίχτυ προστασίας
που λέξεις πένας δυνατής και στίχοι ποιητάδων,
δε μπόρεσαν ούτε μπορούν με λόγια να εκφράσουν.